Nederlandse indexpagina van Moto Morini Club Nederland
To the homepage of Moto Morini Club Nederland
javascript: menuboven




DEEL 1

DEEL 2

DEEL 3

DEEL 4

Deelname aan de Milano - Taranto motorrally in Italië, juli 2007
(de meeste afbeeldingen kun je aanklikken voor groot formaat)


Inleiding
Al in 2004/5 had ik besloten om in 2007 deel te nemen aan deze tocht der tochten door motorland nummero Uno: ITALIË. Ik ben toen ook onmiddellijk lid geworden van de Nederlandse Aermacchi Club, aangezien zij al jaren de deelname vanuit Nederland organiseren voor hun leden en daarnaast goede faciliteiten bieden als, vervoer van de motor per vrachtwagen naar Italië en ook weer terug. De Aermacchi Club stelt als voorwaarde dat de (bij voorkeur Italiaanse) klassieker waar je Milaan-Taranto op gaat rijden vóór een trommelrem heeft. Nou mijn Moto Morini 3˝ Touring voldoet daar zonder meer aan! Overigens regelt de Aermacchi Club ook het lidmaatschap van de Moto Club Veteran "San Martino", die Milaan-Taranto in Italië organiseert.

Even een stukje geschiedenis
Tussen 1919 en 1925 werd de Milano-Napoli race gehouden onder de naam 'Raid Nord-Sud'. In 1932 werd dat Milano-Taranto en werd Rome in de route opgenomen als grote controlepost. Vanaf dat jaar werd de naam gewijzigd in 'Coppa Mussolini'. Nauwelijks voor te stellen dat de race steeds gereden werd
op de openbare weg. Vanaf 1936 werden er naast 'normale' racers meer en meer Grand-Prix racers ingezet, zoals de Moto Guzzi Bicilindrica of de Gilera met compressor. Deze machines werden voorzien van verlichting werkend op batterijen! Ook moeilijk voor te stellen is dat er 's nachts snelheden van boven de 170km/u gehaald werden. De coureurs raasden tussen het gewone verkeer door. Bij spoorwegovergangen moest verplicht gestopt worden. De snelste deelnemers reden de afstand van 1.400km in ongeveer 14 uur. De coureurs in de kleinere cilinderklassen hadden natuurlijk véél  meer tijd nodig. Ook zij waren
's nachts gestart. Zij hadden de nacht in de dag zien overgaan en moesten dan vaak opnieuw de nacht in. Ook kampten deze lichtere machines veel vaker met pech. Voor de Italiaanse motorindustrie was Milaan-Taranto zeer belangrijk. Toen Laverda in 1953 in de 75cc klasse na de finish de eerste 14 plaatsen bezette, was een gigantische stijging in de verkoop het (logische) gevolg. De afstand voor de coureurs bedroeg destijds zo'n 1.300-1.400km.

Met deze motor heb ik mij ingeschreven voor deelname: Moto Morini 3˝ Touring uit 1973

Een afstand die bijna non-stop verreden werd. Er werden alleen korte stops ingelast om te tanken en te eten.
Vanwege de 2e wereldoorlog en de nasleep daarvan werd de race tussen 1940 en 1950 niet georganiseerd. De toenemende drukte van het straatverkeer en de hogere snelheden van de coureurs leidde in 1955 tot 3 dodelijke valpartijen. In 1956 werd de laatste Milaan-Taranto straatrace georganiseerd. Uiteindelijk was de race 16 maal
verreden. In 1955 behaalde Francisci Bruno de overwinning op een Gilera 500/4 in 11 uur, 5 minuten en 25 seconden.
Een gemiddelde snelheid van een ongelofelijke 126,234km/u.

 

Milano-Taranto nu
In 1986 hebben de Italianen Milano - Taranto nieuw leven ingeblazen, zij het dat de rit nu in zes etappes van een
dag verreden wordt. Zo'n 300-350 km per dag over B-wegen. De B slaat hier op 'bochtige wegen' ;-).

De tocht heeft nu veel meer het karakter van een rally. Het is beslist géén wedstrijd, omdat het er niet om gaat om als eerste te finishen, maar om op tijd bij de tussenstops te vertrekken. Dat houdt in stevig doorrijden en zorgen dat de boel heel blijft. Gelukkig gaf mijn 34 jaar oude Moto Morini 3˝ Touring geen krimp. Totale afstand bedroeg 2.105km.

Mario Preta reed de ruim 1.400km in 1955 op een Moto Morini Rebello 175cc in 12 uur. Gemiddelde snelheid boven de 115km/u
Grote beurt voorafgaand aan de rally
Twee weken voor vertrek naar Italië hebben een vriend en ik het volgende onderhoud gepleegd aan de motor:
  • 3 liter motorolie ververst, (20W50) en de oliezeef gereinigd;
  • tandriem vervangen;
  • carburateurs gedemonteerd en schoongemaakt. Ventieltjes tussen vlotter en sproeiers vervangen;
  • carburateurs gesynchroniseerd met behulp van een kwikkolom;
  • kleppen gesteld;
  • ketting gespannen en gesmeerd;
  • accu vernieuwd, meer uit voorzorg, aangezien de oude accu al 6 jaar oud was. Overigens start en loopt een Morini 350 ook zonder accu;
  • alle benzine- en ontluchtingsslangen vernieuwd;
  • remmen gecontroleerd en afgesteld.
Een paar afbeeldingen van de Grote Beurt, uitgevoerd voor ik naar Italië vertrok:

vervangen van de tandriem

carburateurs gedemonteerd

carburateur met sproeiers
(rechtsonder)

De route van Milaan in het
noorden, naar Taranto in het
zuiden

 Op zaterdag 1 juli moesten de motoren worden ingeleverd in Weesp. Vanaf Weesp werden de motorfietsen per vrachtauto vervoerd naar Milaan. In Weesp kreeg ik een goede indruk van de NL deelnemers en hun tweewielers: Aermacchi AlaVerde (250cc/1962), MV Augusta (350cc/1974), een viertal (!) Condors (350cc/1976/7). De Condors (ex Zwitserse leger of Belgische gendarmerie) zijn voorzien van een getemd Ducati ééncilinder desmo blok. Verder nog twee Aermacchi-Harley Davidson SS-350 motoren uit 1973 en 1975. Twee BSA's: 650 en 500cc uit resp. 1954 en 1956. Dit waren nog niet alle motorfietsen van de Nederlandse deelnemers, want een aantal ging op eigen gelegenheid naar Milaan en namen hun motor mee in een busje of op een aanhanger. In Milaan verschenen vervolgens nog: 2x Aermacchi TV 350 (1972), Moto Morini 350 Sport (1976), Aermacchi Rickman Metisse (1972), 2x Aermacchi SS 350 (1971/3), Moto Guzzi GT 2VT 500cc (1931), Moto Guzzi 500cc Falcone Sport (1959), Moto Guzzi Condor 500cc (1939), Moto Guzzi Falcone Sport 500cc (1955). Gilera Rosa extra 175cc (1958), Moto Guzzi Lodola 175cc (1957). Verder nog 2 zijspannen: een BMW R50 (1962) en een Guzzi Falcone (1953). Last but not least: Jelle en Matilde namen deel met een Messerschmitt "cyclecar", of "Kabinenroller", zoals de Duitsers dat noemen. Bij deze mini-auto, die bestuurd kan worden met een A-rijbewijs, zitten bestuurder en passagier achter elkaar. Vóór twee wielen, achter één. Geheel wordt aangedreven door een tweetakt 191cc Sachs motor, die 9pk levert. Deze mini-auto's waren vooral populair eind 50er, begin 60er jaren. Een tweede, Italiaans team, reed met een Velorex (350cc Jawa motor). Hierbij zitten de bestuurder en passagier naast elkaar. Vóór 2 wielen, achter één. Achterkant is een Jawa motorfiets, het geheel omkleed met buizen en doek.

83&84 Condors, 123 de Guzzi
GT 2VT uit 1931!

56: Gilera Rosa. Mijn eigen
Morini nog zonder startnummer

De BSA's 500cc en 650cc
Zelf vertrok ik op zaterdag 7 juli vanuit de Randstad naar vliegveld Eindhoven voor een (goedkope) vlucht met Ryanair naar Bergamo in de buurt van Milaan. Gelukkig maar een uur vliegen, want de beenruimte was zeer beperkt. Na aankomst stond er een taxibus op ons te wachten en deze reed ons naar een hotel in de buurt van Milaan. Hier maakten we kennis met de overige Nederlandse deelnemers. Die zaterdag en het grootste deel van de zondag werd maar wat aangelummeld. De borden met mijn startnummer had ik laat gekregen en had de hele zondag om ze te monteren. De tie-raps waren handig, maar niet voldoende. Gelukkig bleek in de parkeerkelder van het hotel nog wat aluminium hoekprofiel rond te slingeren. Kees zaagde hier wat stukjes vanaf waarmee ik de platen aan de achterzijde van de motor met beugels kon monteren.

Briefing in het hotel. V.l.n.r.:
Lex (onmisbare monteur),
Teus, Riet, Annet, Theo, Jos
(staand), Cees, Joop, Henk.

 Op naar Milaan!
Op zondag om ong. 16.00uur reden we in kolonne naar Milaan. Er is daar een groot park met een roeibaan, het Lago Idroscalo (oostelijk van stadsdeel Novegro, bekend van de oldtimer markten en ook vlakbij de luchthaven linate). De motoren werden naar inhoudsklasse bij elkaar geparkeerd en toen pas kreeg je een aardig overzicht van het totale internationale deelnemersveld. Er waren deelnemers uit: Italië, Duitsland, Zwitserland en Nederland. Eén deelnemer met een oude Gilera zijspancombinatie (1934) kwam uit Monaco. Eérst moesten we ons melden bij de organisatie. Daar kregen we een tas met informatie, een hesje met ons startnummer en een pas voor de hotels en diners. Vervolgens werden onze motoren "gekeurd". Gelukkig voor sommigen ging dit heel relaxed, want sommige oudere motorfietsen hadden moeite met hun verlichting.

Melden bij de dames van de organisatie

Teus op zijn 350cc MV
Augusta (1974) bij de keuring

de route pijlen die ons door
Italië voerden

 Het totale deelnemersveld was ingedeeld in de volgende catagoriën:
  1. 3 deelnemers in de 75cc klasse,
  2. 2 deelnemers in de 100cc klasse,
  3. 2 teams in de driewielers, Messerschmidt en Velorex,
  4. 8 teams motoren met zijspan,
  5. 19 deelnemers op scooters, allen Vespa en Lambretta,
  6. 4 deelnemers in de 125cc klasse,
  7. 10 personen in de 175cc klasse,
  8. 11 personen 250cc,
  9. 21 personen 350cc,
  10. 47 personen 500cc en hoger
  11. Tot slot 3 teams in de "gastronomische" klasse en 19 individuele rijders.

Tevoren had ik mijn vriend Paolo (een échte Morinisti!!) gevraagd naar de start te komen en het was dan ook heel leuk om hem en zijn vrouw temidden van dit tweewieler gebeuren te zien.
Terug naar de categoriën: de gastronomen rijden niet voor het klassement en hoeven daarom niet op tijd te vertrekken bij de tussenstops. Om het gastronomische klassement te winnen werden de deelnemers vooraf gewogen. Hij of zij die na aankomst in Taranto het meeste was aangekomen zou de beker mee naar huis nemen. Dat gaf al een aardig beeld van wat ons te wachten stond: de Italianen zouden ons verwennen met de lekkerste streekgerechten/specialiteiten en hapjes tijdens de komende dagen....

Een impressie van de motorfietsen van de deelnemers

links de lichtere motoren en
scooters, op de achtergrond
de roeibaan

Twee Ducati's Desmo 350cc
uit 1972/4 en een Scrambler '73

79: de Aermacchi SS 350 (1971), Nel;
87: de Aermacchi Harley Davidson 350cc (1973), Janette;
82: mijn eigen Moto Morini 3˝ Touring uit 1973

77: de Morini van Roel en links
daarvan de blauwe Aermacchi
350 van Kees.
Op de voorgrond de Aermacchi
Rickman Metisse van Marc

Zündapp "Grüner Elefant"
zijspancombinatie, officieel
KS 601S (597cc) uit 1954

2: een Moto Guzzi Motoleggera
uit 1953, 65cc

51: 175cc Moto Morini Super
Sport uit 1957

fraai geprepareerde Lambretta's
(148cc uit 1955/6) van vader
en dochter

het dashboard op de Lambretta's,
stopwatch te bedienen via een
handeltje aan het stuur

de zwaardere klasse

101&102, Moto Guzzi Falcone
uit 1950/1
Via de pijl naar pagina 2

123: de oudst deelnemende motorfiets dateerde uit 1931, een Moto Guzzi GT 2VT,
een fabrieks-lange-afstandsracer, waarvan er slechts 3 geproduceerd zijn. Wim
vertelde mij dat hij van de fabriek een heel naslagwerk heeft gekregen, waarop de historie - en overwinningen - van deze motor beschreven staan. Hij haalde trouwens de finish!!! Hulde!!