Deelname aan de Milano - Taranto motorrally in Italië, juli 2007 (de meeste afbeeldingen kun je aanklikken voor groot formaat)
De start Nadat we ons hadden gemeld bij de organisatie kregen we een tas met papieren. Hierin zat - héél belangrijk - het papier
met de starttijden. Hieruit bleek dat ik om 00.36uur zou starten. De eerste rit zou dan 's nachts plaatsvinden en voerde ons
van Milaan via Bologna naar Imola, een etappe van 376km. Zelf had ik geen ervaring met 's nachts motorrijden, omdat ik ook
in de vakantie bij voorkeur overdag rij. Ik wist dus nog niet helemaal wat mij te wachten stond. Gelukkig werd mij van
verschillende kanten meegedeeld dat de Nederlandse deelnemers zo veel mogelijk gezamenlijk de nachtrit zouden rijden. Kwestie
van even wachten achter de tribune, na de start. En zo verzamelde zich een groepje met Kees, Roel, Marc, Nel, Marijke, Floor
en ondergetekende. Ook was ik gewaarschuwd voor het tanken 's nachts. Bij de meeste pompen kun je wel tanken, echter alléén
met biljetten van 5, 10 of 20 Euro. Tanken mbv een pinpas of creditcard is in Italië vrijwel onmogelijk.
11: start van de Velorex
12: Benelli 500 vierclinder (1978) met zijspan
14: Cees en Annet met hun BMW R50 zijspan uit 1962 en
15: Jos en Hendrika met hun Moto Guzzi Falcone zijspancombinatie uit 1953
Vespa's bij de vleet ....
De eerste nachtetappe van Milaan naar Imola, 376km Na de start reden we als groep Milaan uit. Overal stonden groepjes Italianen langs de weg die ons als helden uitzwaaiden.
Bij een van de vele rotondes, stad-uit en nog op het grondgebied van de stad Milaan was het al gelijk raak. Een Italiaanse
deelnemer lag languit op het wegdek. Ziekenauto erbij en zijn klassieke Gilera ergens ver in de berm. Naderhand hoorden
wij dat deze onfortuinlijke rijder bij de rotonde géén voorrang had gekregen en geschept was door een auto. De man moest
ter observatie mee naar het ziekenhuis en later hoorden we dat het goed met hem is afgelopen. Wel triest, nog geen 15 km
gereden en hij lag er - letterlijk - al uit. Een ander kreeg een nog heftiger ongeval. Deze man bleek een diabetes patiënt
en moet 's nachts onwel geworden zijn, waarna hij van de weg is geraakt. De ambulance vertrouwde het niet en heeft hem per
trauma helicopter (!) naar het ziekenhuis laten vliegen. Later hoorden we dat hij er ernstig aan toe was, maar dat de kansen
op volledig herstel aanzienlijk waren. Van dit tweede ongeval heb ik niets gemerkt. We reden en reden en hadden er flink de
sokken in. Jammer genoeg viel de Aermacchi racer van Marc 's nachts uit. Eerst begon de motor onregelmatig te lopen en over
te slaan. Op een gegeven moment zag ik flinke vonken uit de uitlaat slaan. Na het vervangen van wat onderdelen van de
ontsteking reed Marc spoedig weer bij ons, maar dat bleek van korte duur, omdat de motor helaas opnieuw pech kreeg.
Tanken en zonder benzine Bij een noodzakelijke tankstop bleken we voldoende briefjes van 5 en 10 Euro te hebben om de tank van onze motoren te
vullen. 's Nachts was er nog ergens een korte pauze in een zuivelfabriek waar we wat konden drinken en waar we lekkere hapjes
te eten kregen. Om een uur of 7 's ochtends reden we bij Castel Franco Emilia en daar sloot Marcello, een andere Italiaanse
vriend zich aan om een stuk met ons op te rijden op zijn BMW R1150 GS. Zo'n 15km na Bologna haakte hij af om door te rijden
naar zijn werk. Vlak na Bologna beginnen de heuvels en ook daar kwamen we goed doorheen, echter ..... op een gegeven moment
stond ik zonder benzine. Flink balen dus, maar op dat moment niets anders aan te doen dan te wachten op de service wagen.
Dat duurde zo'n 20 minuten en daarna kon ik onmiddellijk verder. Echter, ik had de aansluiting met de groep verloren en
haakte aan bij twee zijspannen. Toen ik uiteindelijk om een uur of 11 in het hotel aankwam, moe en bezweet, vergat ik om
mijn kaart met starttijden in te leveren, hetgeen mij gelijk al 450 strafpunten opleverde. Leuk begin!! Er zouden nog
voldoende strafpunten volgen .....
Klik voor leesbaar formaat
Klik voor leesbaar formaat
De beruchte kaart die je bij alle stops onderweg laat aftekenen en waarop je straf- of bonuspunten
worden berekend.
Andere zijde. Hier nog geen strafpunt te vinden ;-)
Ondanks enkele keren vragen lukte het ons slechts met grote moeite om het hotel te vinden.
Enige keer dat ik de deelnemers zag langsrijden, doordat ik zelf stilstond :-(
Deze filmpjes zijn gemaakt tijdens de 'ontbijtstop' in Pietramala, zo'n 50km vóór de
finish van de eerste etappe in Imola
Rechts: foto's van het diner in Imola
diner in het hotel in Imola
V.l.n.r. Janette, Hendrika en Jos. Veel lol en verhalen over de nachtrit
Joop, links
Imola - Recanati, 369km De volgende ochtend werd er eerst ontbeten en daarna werden de motoren opgezocht in de ruime parkeerkelder.
53: Moto Morini 175cc Briscola (1956)
Parkeerdek van Hotel Donatello met 2 volgwagens op de achtergrond
Marijke (links) en Nel (rechts), beide op een Aermacchi 350
De rit verliep eigenlijk probleemloos, het weer was goed, wegdek droog. De trip
voerde ons door heuvels met flink veel bochten, haarspeldbochten, linkerbochten, rechterbochten, geweldig!! Uiteindelijk kwamen
we aan in Recanati. Op het centrale plein werden we fantastisch ontvangen. Hierna zocht iedereen het hotel op. De motoren werden
achter het hotel geparkeerd en een paar bussen werden zodanig neergezet dat het erg moeilijk zou worden om de motoren 's nachts
te ontvreemden. Enkele deelnemers zagen zich genoodzaakt om flink te sleutelen om de volgende dag te kunnen blijven rijden.
Zij kregen zoveel mogelijk van hun diner buiten geserveerd. Hotel Gallery bleek een behoorlijk doolhof, of kwam dat doordat
wij vermoeid waren van het rijden? Het was vrijwel onmogelijk om met alle liften op alle etages te komen. Eindelijk had ik
de lift gevonden om de derde etage te bereiken. Het viel mij op dat de liften van alle hotels die we in Italië bezochten
behoorlijk klein waren. En dat voor *** tot **** hotels, vreemd.
Eén van de vele culinaire stops. Helaas had je meestal maar zo'n 30 tot 40 minuten voor
een sanitaire stop, lekkere hapjes en om voldoende te drinken
V.l.n.r.: Roel, Nel en Kees
's Middags liep de motor van Nel vast. Gelukkig reed zij alert en kneep onmiddellijk de
koppeling in en voorkwam daarmee een schuiver. Zelfs Kees (100kg schoon aan de haak) kreeg géén beweging in de kickstarter.
Eerste conclusie was dat het big end lager was vastgelopen. Dat kon onderweg niet gerepareerd worden. De motor werd aan een
paal vastgezet en Lex en Jan van de volgwagen werden gebeld om te vertellen waar zij de motor zouden aantreffen. Voor Nel
was Milaan-Taranto gelukkig niet ten einde, want er werden onderling motoren doorgeschoven. De motor van Marc had het ook
enkele keren begeven, maar deze was steeds met succes gerepareerd. Uiteindelijk ging Floor op de gele racer rijden en schoof
Marc door naar een reserve Moto Guzzi van Joop.
Nel's motor aan de paal. Ik hoef hier natuurlijk niet uit te leggen hoe Nel zich voelde: K*T!!
's Avonds in Recanati werd het diner buiten geserveerd!! De culinaire stops werden meestal
door lokale motorclubs georganiseerd. Net als de ontvangst en het diner in Recanati. Er waren tafels opgesteld onder de
stenen bogen van een groot gebouw aan het centrale plein. De Italiaanse deelnemers waren in een jolige bui: de wijn vloeide
rijkelijk. Mij leek het beter om geen wijn te drinken en het water "met gas" (San Pellegrino) smaakte gelukkig voortreffelijk.
Motoclub Franco Uncini
De opstelling van de tafels voor het diner: buiten!!
Culinaire deelnemers, Theo en Yvonne
Volgende ochtend, het uitzicht uit de hotelkamer
Jos en Hendrika met een Guzzi zijspan uit 1953
Walter en Hedy uit Zwitserland met een BSA A 10 Golden Flash 650cc zijspan uit 1949
Joop helemaal links, dan Marijke (80), Floor (81) en jullie webmaster (82)
137: Walter (Moto Guzzi 850 T3, 1977) en 136: André (Moto Guzzi V7 Sport, 1973)
(Links). De volgende ochtend: Detlef, sympathieke Duitser mét pijp, bij zijn Motobi 2C (1972/2-takt).
In voorafgaande jaren hadden zijn dochters hem vergezeld op motorfietsen van pa. Maar na valpartijen, veroorzaakt door
dwazen die zodanig op de weg gingen staan dat ze niet ontweken konden worden, zagen zij af van verdere deelname: te
gevaarlijk. Detlef sloeg zich echter met verve door de ritten. Hij dook vaak op de vreemdste momenten op. Hij bleek een
geheim wapen achter de hand te hebben: een blikken, flesvormige container waar hij minimaal 5 liter brandstof in kon
meenemen. Volgens eigen zeggen hebben die extra liters hem menigmaal in de groep gehouden. Detlef rook je al van verre:
blauwe 2-takt rook als hij reed of een pijp met toffee lucht tijdens de stops ;-)
Recanati - Castropignano, 363km Het vertrek uit Recanati vond weer plaats op het plein waar we waren binnengekomen en waar het diner had
plaatsgevonden. We moesten deze dag naar Castropignano. De ochtend verliep voorspoedig. Er trokken flinke wolken over het
parcours, maar het bleef nog droog, nog wel. De Italianen bij de tussenstops hadden er opnieuw veel werk van gemaakt en
alles smaakte weer voortreffelijk. Na de lunchstop reden Marijke, Nel en ikzelf heel rustig het dorp uit. En het begon te
regenen. Flinke, vette druppels kletterden neer. We kwamen bij een afdaling met enkele strakke bochten en voor iemand in
de gaten had wat er gebeurde lag Marijke op het wegdek. Nel en ik stopten onmiddellijk. Gelukkig had Marijke niets en met
z'n drieën probeerden we haar motor rechtop te zetten. Dat lukte met grote moeite, omdat we alle kanten op gleden. Het
wegdek was als een spiegel zo glad. Het beetje regen, vermengd met stof, zand, olie en vuil veranderde piste in een
schaatsbaan. De motorrijders die achter ons aan kwamen maanden we tot vooral rustig rijden. Hierna belde Marijke met de
volgwagen om wat reparatiewerk te laten uitvoeren: op het eerste gezicht leek alleen haar remhandel aan het stuur verdraaid.
Om er zeker van te zijn dat de volgwagen haar kon vinden, ben ik die eerst nog tegemoet gereden. Later bleek dat ook de
aluminium versnellingspook was afgeboken. 's Avonds hoorde ik dat door de val een lek in de benzinetank was ontstaan.
Daardoor haalde deze sportieve en sympathieke rijdster Taranto helaas niet. Al met al zat het Nel, Marc, Floor en Marijke
niet mee. Twee van hun vier motoren haalden Taranto niet. Nel heeft de benzinetank van haar eigen motor over laten zetten
naar de motor van Marijke en haalde daarmee de finish. Door pech is Floor op de racer van Marc overgestapt. Deze racer was
toen al enkele keren flink uitgevallen. Marc kreeg de reservemotor van Joop te leen en daarmee reed hij in Taranto over de
streep.
Door Pescara....
Het ergste moest nog komen. Nadat de volgwagen bij de dames gestopt was ben ik voorzichtig doorgereden. Het was overal
erg glad, maar stoppen was geen optie. Na enige tijd reden we met een groep Pescara in. Dit bleek een héél lang gerekte stad
waar geen einde aan leek te komen. We reden op de as van de weg, want rechts vormden zich grote plassen, waar schuim op stond
van het vuil. Op een bepaald moment stond ik stil voor een stoplicht en kreeg groen licht. Trok net op, toen een Italiaanse
vanachter een vrachtauto voor mijn wielen stapte. Ik probeerde gelijkmatig te remmen, tegelijk met vóór- en achterrem. Toen
dat niet veel hielp en ik mijn beide voeten aan de grond zette, begon de motor naar linksvoor weg te schuiven, als in slow
motion. Daarbij kreeg ik de hete uitlaatpijp tegen mijn kuit. De vrouw was inmiddels spoorloos en ik ben nog voorzichtiger
doorgereden. Nog in de stad ging een Italiaan op een klassieke Guzzi op zijn plaat. Deze man reed expres door rood licht in
de trend van "ze wachten wel voor mij". Nou niet dus. Hij moest vol in de remmen en ging onmiddellijk onderuit.
Schade leek beperkt. Uiteindelijk werd de regen minder, maar het bleef zeer dreigend en af en toe vielen er flinke spetters.
Ik was aangehaakt bij Joop en Janette, beide ervaren Milaan-Taranto rijders en Joop gaf extra gas. Het leek wel of hij de
regen voor wilde blijven. Dat lukte ook door het laatste stuk zo hard mogelijk naar Castropignano te rijden. Op dit gedeelte
van het parcours merkten we niet veel meer van de gladheid. We reden inmiddels op de SS647 en waren niet al te
ver meer verwijderd van onze eindbestemming van de dag. Vanuit de heuvels
zagen we een lange strekdam voor ons die over het Lago di Guardialfiera voerde. Na de strekdam was het nog zo'n 30km. We reden het terrein van het hotel op en parkeerden
de motorfietsen op het terras dat geheel was overdekt. Vrijwel onmiddellijk begon er een stortbui en alle rijders die na ons
binnenkwamen waren nat tot op het bot.
Rechts, deel van de strekdam over het Lago di Guardialfiera. Deze foto is die zelfde middag
gemaakt door een andere deelnemer. Let op de dreigende lucht. (Klik op de foto voor groot formaat, dan zie je de strekdam).
Na de barre tocht smaakte het diner in Castropignano extra goed! Vanuit de dinerzaal zicht op
het overdekte terras met de motoren
voorgerecht
nog een voorgerecht
linksvoor Janette, nog net zichtbaar Joop, Yvonne en Theo, rechts twee Duitsers
Arne (BMW R100 GS) en Wolfgang (Moto Guzzi V7, 1968)
